Teoman'ın Fasa Fiso hayatı

Yazı: Ege Güngör

"Çok önemli hikâyeler beklemeyin okurken. Eninde sonunda çocuksu bir mesleğe hayatını vermiş bir kişinin hikâyelerini okuyacaksınız. Ne kadar önemli olabilir ki bu hikâyeler? Zaten o yüzden kitabımın adı da, Fasa Fiso."

Bunlar önsözün son cümleleri. Teoman kitabı neden yazdığını da açıklamaktan geri durmuyor: "Peki bu kitabı niye çıkarıyorum? Pek çok cevabı var bunun, bazılarını yazayım. Ben yeni yetişirken, bu tarz kitapları yalayıp yutardım. Sevdiğim bir sanatçıya dair her şeyi bilmek isterdim. Ayrıca, röportaj okumayı ve olaylara farklı gözlerle bakan birilerinin fikirlerini duymayı da çok severdim. Sadece etkilenmek için değil, kendi bakış açımı oluşturmama da yardım ederdi bu tarz röportajlar. En önemli nedenlerden birini sona sakladım. Sanatçının kişiliğinin, yaptıklarına bir başka boyut daha kazandırdığını düşünüyorum. Bu işe de yarasın isterim elinizdeki kitap."

Teoman'ın müzisyen kimliği bir yana, kişiliğine dair bilginizin ne kadar zayıf olduğunu anlıyorsunuz kitabı okuyunca. Gerçi o, "İnsanlar bu kitaptan çıktıklarında, hafif hissetsinler istedim," demiş demesine ama pek de hafif hissedemiyorsunuz. Aksine, size yıllardır 'kadınların karşı koyamadığı, alkolden uzak duramayan, çapkın rock yıldızı' olarak pazarlanan bu adamın kişiliğinin çok daha fazlası olduğunu fark edince göğsünüzün orta yerine bir taş gelip oturuyor. "Meğer adamın ne çok derdi varmış," diyor, üzülüyorsunuz. Ama asla acımıyorsunuz. Ha ille birine acıyacaksanız dönüp kendinize acıyabilirsiniz mesela. Sonuçta o Teoman; peki ya siz kimsiniz?

Yine de okudukça, çocukluk hayali olan rock yıldızlığına kendisini adım adım taşıyan Teoman meğer kendisiyle olduğu kadar dünyayla da kavgalıymış diyorsunuz. İki röportajından birinde, "Şundan nefret ediyorum," diyen, bir nevi Somurtkan Şirin. Kontrol manyaklığına varan mükemmelliyetçiliğinden doğan, konserlerde sözleşmedeki şartlar sağlanmadığında ve işler istediği gibi gitmediğinde sinirini hoparlörleri, monitörleri, vantilatörleri tekmeleyip çevresindeki insanları fırçalayarak çıkaracak kadar gıcık ama bundan da anında pişman olacak ve kırdığı herkesten özür dileyecek kadar da naif ve duygusal bir adam.

Hepsi bu kadar sandıysanız yanıldınız; dahası da var. Davulcu Nedim Tanyolaç, "Ya Teoman, tipin falan tamam ama hiç şarkı söyleyemiyorsun," dediğinde, morali bozulmayan, "Ben bu işi yaparım," diyen, hırslı, kafasına koyduğunu yapacak kadar da azimli bir adam. Hatta bir röportajından alıntılandığı kadarıyla, "Müzik beni seçmedi. Hatta zorlaya zorlaya ben seçtim müziği," demesi, bulunduğu noktaya kolay gelmediğinin ispatı gibi...

Hayaller gerçek oldukça başka hayallerin peşinde düşülür. Oysa Teoman' için öyle olmuyor. Çocukluk hayaline kavuşup rock yıldızı olduktan sonra da hayatta bir amacı olmayanların yaşadığı sıkıntıları yaşayan, huzursuz bir ruh o. Gelecekten endişeli. Kitabın bir yerinde anlattığı kadarıyla annesi, "Kanser umurumda değil, beni bu depresyon mahvediyor," dediğinde aylardır uyuyamayan annesini kendi doktoruna götürüyor. Doktoru, "Aynı problemler," diyor, "sizinki ırsi."

Yalnızlığı seviyor ama eşinden dostundan uzakta yaşamaya da katlanamıyor. Ruh hali çok hızlı değişiyor. İlişki yaşamayı beceremiyor. Eğlenmek istiyor, hayattan keyif almak istiyor belki ama nasıl yapacağını bilemiyor. Eskiye, eğlenceli günlere
özlem duyuyor. Ona sarılacağı bir amaç lazım olduğu belli. Sürekli "Ne yapsam…" modunda. Canı sıkılıyor. Teoman olmak da ne zormuş yani. Ama bunlar da olmasa, Teoman olmazdı ki.

MIRAGE
"Bir gün okulda, sahada yürürken biri yanıma geliyor. Uzaktan tanıyorum, gitarist. Uzun saçları var benim gibi. Sakalı da var. Aramızda şöyle bir konuşma geçiyor:
Tanju: Merhaba, sen şarkıcı mısın?
Teoman: Evet.
Tanju: Grup kuralım mı?
Teoman: Kuralım.
Bu kadar!

O zaman hiçbir şey yoktu. Sokakta elinde plakla birini görünce birden arkadaşın olurdu o senin. Veya uzun saçlı bir herifi görünce o senin doğal kardeşindi.
(2006)"