‘Normal People’ neden bu kadar sevildi?

Sally Rooney imzasıyla 2018'de raflardaki yerini alan ve Man Booker ödülüne aday gösterilen 'Normal People'ın ön kapağında bir çiftin bacakları -ayakkabı bağcığı gibi iç içe geçmiş - bir teneke kutuya mühürlenirken mutlulukla sarılmış vaziyettedir.

Kitabı okurken İrlanda'daki Sligo'da yaşayan iki genç olan Marianne Sheridan ve Connell Waldron olduğunu öğrendik, ilişkileri okuldaki herkesin sakladığı bir sır olarak başlıyor. Yıllar sonra Connell, Marianne'i ilişkilerini neden kimseye söylememeye zorladığını bilmiyor. Sürekli ayrılıp barışan âşıkların hikâyesi yıllara yayılıyor, sonu gelmeyen, yanlış anlaşılmalarla dolu diyalogları sürüp gidiyor.

Rooney'nin kitabının BBC Three uyarlamasında Marianne (Daisy Edgar-Jones) ve Connell (Paul Mescal) birbirlerinden ayrıldıklarında gözlerindeki hüzün 1 km öteden bile anlaşılıyor, kollarının mahremiyetinde tekrar bir araya geldiklerinde ise hayata geri dönüyorlar.

12 bölümlük dizinin 30 dakikalık bölümlerini takipçileri nefessiz izliyor, Twitter melankolik söylemler içinde çırpınıyor. Zira 'Normal People'da iki yalnız insanın sonunda onları anlayan biri için hissettikleri özlem var. Bir gece kulübünün dans pistinde diğerinin gözlerinin üstünde olma veya bir yüzme havuzunun her iki ucundan bir bakış atma heyecanı; yeterince sert bakarak başka birinin zihnine nüfuz edebileceğinizi gösteren bakışlar bu uyumu tanımlıyor.

Sanki dikkatli danslarını yapmak için herkesi susturmuşlar gibi. Kitabın ve dizinin büyüsü Rooney'nin yazdığı bir rutinde gizli: "Onları şaşırtan mükemmel senkronizasyonda doğaçlama yapmalarıydı".