Alper Saruhan | Hayattan Ne Öğrendim?
Diyabet asla geçmeyen ve ihmal ettiğinizde içinizi yavaş yavaş yok eden bir rahatsızlık. Bir günümü ve her saniyemi öncelikle farkındalığım çok yüksek bir şekilde geçiriyorum. Yani kendinizi dinlemeniz gerek. İnsulin bağımlısı olduğumuz için doğru zamanda ve doğru dozda iğne yapmalıyız. O kadar çok teferruat ve sistem var ki, kendi kendinizin doktoru oluyorsunuz. Sabah uyanır uyanmaz ilk iş insulin iğnesi oluyorum ve şekerimi ölçüyorum. Gecemin nasıl geçtiğini ve şeker düzeyimi bu kontrolde anlıyorum. Proteinden yoğun bir diyetim var. Her öğün öncesi yapmak zorunda olduğum ikinci bir insulin var onu yemekten önce vuruyorum. Sonra antrenmanım oluyor günde iki defa, yaklaşık ortalama süreleri 2,5 saat. İdmanlarda defalarca şekerimi ölçüyorum, düşmesine veya sınırı aşıp çıkmasına engel olmam gerekiyor çünkü. Şeker ölçümleri parmak delip kan alınalarak yapılıyor. Günde 20 defa parmağımı delmek zorunda kalmak sizce kolay mı? Ancak artık teknoloji ilerledi ve son zamanlarda koluma taktığım sensörler sayesinde daha hızlı ve hiç kan almadan ölçümlerimi yapabiliyorum. Bu büyük bir rahatlık sunuyor. Çünkü vücudunuza sürekli iğne batırmak zor bir adaptasyon, psikolojinizi zorluyor.