Geleceğin mimarı: Bjarke Ingels daha büyük düşünüyor

Big'in sektörün birinci ligindeki hızlı kariyeriyle ilgili herhangi bir şüphe oluştuysa, Ingels'in geçen sene kariyerinin en prestijli görevlerinden birini aldığını belirtmek lazım: Londra'daki Serpentine Gallery'nin yıllık Yaz Pavyonu'nu tasarlamak. Böylece Hadid, Jean Nouvel, Peter Zumthor ve Toyo Ito'nun dâhil olduğu mimari efsanelerinin arasına katıldı. Onlara bu görevin verildiği ortalama yaşa bakarsak karşımıza 61 çıkıyor.

Mimarinin popüler (ya da popülist) olmaması gerekiyor. Postmodernist guru Hans Hollein, 1962'de, bir makalesinde şöyle yazmıştı: "Mimari, vasat olanların ihtiyacını karşılamak değildir; toplulukların önemsiz mutluluklarına yönelik bir ortam değildir. Mimarlık, kültürün ve medeniyetin en yüksek seviyesinde duran, çağının gelişiminin zirvesinde olanlar tarafından yapılır. Mimarlık elitlerin işidir." Elli beş yıl sonra Hollein'in mantrası gözden düşmüş olabilir ancak altında yatan prensip hâlâ etkisini gösteriyor. Mimarinin harika olması için zor olması gerekir; belirsiz, üstü kapalı ve biraz karışık olmalıdır. Ingels'in binaları ise tüm bunlara karşın dolaysız ve rahat bir şekilde anlaşılabilir. Göze çarpan büyük jestlerin ustası gibi: emoji olarak mimari. Miami'nin zengin Coconut Grove yerleşim bölgesinde yakın zamanda ortaya çıkan apartman dairelerine bir bakın. Birbirinin etrafında yığın halinde postit girdapları gibi dönen bir çift kule. Veya Kopenhag'da tamamlamak üzere olduğu elektrik santraline bir bakın. Tepesinde halka açık bir kayak alanı olan alüminyumla sarılmış gibi duran bir bina. Ya da eğik düzlemleriyle ufuk çizgisindeki diğer tüm kuleleri yardımcı rol statüsüne iten, şimdiden Marvel'in 'Doctor Strange' filmine konuk olmuş Via 57 West'e bakın (Binanın geliştiricisi Douglas Durst'e binanın etkisinin onu şaşırtıp şaşırtmadığını sordum. Anında şu cevabı verdi: "Hayır, böyle bir şey olacağını tahmin ediyorduk.").