Baba Ayakkabısı Mevzusu
Tıpkı babalarımız gibi, New Balance 990 da saygıyı hak ediyor.
Giriş Tarihi: 15.12.2022
13:56
Yazı Jonathan Evans
Babamı Sperry'leriyle hatırlıyorum.
En çok bu günlük ayakkabıları giyerdi. Zamanında daha şık seçimler de yapmış tabii. Mesela annemle evlenirken Brooks Brothers giymiş. Bizimle vakit geçirirken çoğunlukla taşlanmış jean ve L. L. Bean güderi gömleği olurdu üzerinde. Tabii, bir de bağcıklı Sperry'leri. Pratik. İşlevsel. Mütevazı.
Hayatımda gördüğüm ilk "baba ayakkabısı" onlardı ve hiç de havalı görünmezlerdi gözüme. O yüzden hep sneaker giydim: Vans, Chuck, Nike. Sonra, 2010'ların ortalarına doğru New York'un en iyi giyinenlerinden olan birkaç arkadaşım New Balance 990v4 giymeye başladı. Tamam, bunlar babamın giydiklerine benzemiyordu ama basbayağı baba ayakkabılarıydı. Pratikti. Güvenilirdi. Mütevazıydı. Rahat da denilebilir miydi? Açıkçası o sıralar sadece trend olduğu için ben de bir çift edinmiştim ve yeni ayakkabılarımı sevmiştim.
Birkaç yıl sonra oğlumun doğumu için hastaneye gittiğimde ayağımda yine o ayakkabılar vardı. Ne de olsa baba olurken baba ayakkabısı giyme fırsatını kaçıramazdım (tam bir baba şakası). Artık geriye bir tek şey kalmıştı; bebeğimin ve annesinin temel ihtiyaçları için koşturmak ve babaların yapacağı diğer şeyleri yapmak. 990'larım göreve hazırdı.
Çocukları olduğunda, erkeklerin gardıroplarının zamanda donup kaldığına ilişkin bir teori vardır. Oğlum 3 yaşına girdi ve benim dolabım bu teorinin aksine, oğlumun hastaneden eve geldiği günkü görünümünden belirgin şekilde farklı. Ama 990'larım hâlâ yerinde. Belki bunun sebebi rahatlıkları ve her şeye uyan tasarımlarıdır. Belki de gerçekten ayakkabı konusunda teorideki gibi donmuşumdur. Belki babamın da başına aynı şey gelmişti; bir ayakkabı buldu, sonra ben geldim, sonra kız kardeşim geldi ve ayakkabıları resmi baba ayakkabısı statüsü kazandı.
Oğlum için de 990'lar hayatında gördüğü ilk baba ayakkabıları olacak. Ve eğer benim gibiyse, o da önce onları giymeyi reddedecek. Tek söyleyebileceğim; bu onun kaybı olur.
Çeviri Özge Dinç
Babamı Sperry'leriyle hatırlıyorum.
En çok bu günlük ayakkabıları giyerdi. Zamanında daha şık seçimler de yapmış tabii. Mesela annemle evlenirken Brooks Brothers giymiş. Bizimle vakit geçirirken çoğunlukla taşlanmış jean ve L. L. Bean güderi gömleği olurdu üzerinde. Tabii, bir de bağcıklı Sperry'leri. Pratik. İşlevsel. Mütevazı.
Hayatımda gördüğüm ilk "baba ayakkabısı" onlardı ve hiç de havalı görünmezlerdi gözüme. O yüzden hep sneaker giydim: Vans, Chuck, Nike. Sonra, 2010'ların ortalarına doğru New York'un en iyi giyinenlerinden olan birkaç arkadaşım New Balance 990v4 giymeye başladı. Tamam, bunlar babamın giydiklerine benzemiyordu ama basbayağı baba ayakkabılarıydı. Pratikti. Güvenilirdi. Mütevazıydı. Rahat da denilebilir miydi? Açıkçası o sıralar sadece trend olduğu için ben de bir çift edinmiştim ve yeni ayakkabılarımı sevmiştim.
Birkaç yıl sonra oğlumun doğumu için hastaneye gittiğimde ayağımda yine o ayakkabılar vardı. Ne de olsa baba olurken baba ayakkabısı giyme fırsatını kaçıramazdım (tam bir baba şakası). Artık geriye bir tek şey kalmıştı; bebeğimin ve annesinin temel ihtiyaçları için koşturmak ve babaların yapacağı diğer şeyleri yapmak. 990'larım göreve hazırdı.
Çocukları olduğunda, erkeklerin gardıroplarının zamanda donup kaldığına ilişkin bir teori vardır. Oğlum 3 yaşına girdi ve benim dolabım bu teorinin aksine, oğlumun hastaneden eve geldiği günkü görünümünden belirgin şekilde farklı. Ama 990'larım hâlâ yerinde. Belki bunun sebebi rahatlıkları ve her şeye uyan tasarımlarıdır. Belki de gerçekten ayakkabı konusunda teorideki gibi donmuşumdur. Belki babamın da başına aynı şey gelmişti; bir ayakkabı buldu, sonra ben geldim, sonra kız kardeşim geldi ve ayakkabıları resmi baba ayakkabısı statüsü kazandı.
Oğlum için de 990'lar hayatında gördüğü ilk baba ayakkabıları olacak. Ve eğer benim gibiyse, o da önce onları giymeyi reddedecek. Tek söyleyebileceğim; bu onun kaybı olur.
Çeviri Özge Dinç
